The wedding/ Wesele/ Boda china

Banquet entrance

The Wedding

When I was invited to a Chinese wedding the truth is I had big expectations. I thought I was going to see something that would shocked me. After all these things I had already seen, I thought that a wedding would be something that could still impress me. A football mate was going to get married and after finishing the practice he gave us an invitation card with a red background and golden letters. By the way, the red color symbolizes good luck, the progress and the beauty, etc. that is, all the good things. In wedding or during festivities, people adorn the streets on red, because they believe that this color will bring the good luck.

China is mainly an atheist country, even though we can find people from different cultures and religious beliefs. Therefore, no religious rites are celebrated, just a ceremony with relatives and friends. But at this point is when I expected to see things, traditions that could impress me from a cultural point of view. Honestly, I could perceive some differences. For example, the couple are the first to arrive where the banquet takes place, in this case a hotel, and they’re waiting for the guests at the gate. These, give wishes and an envelope with money to the newlyweds. This envelope is also red, of course. The quantity is usually previously agreed and here appears the class problem. I mean, if a guest has a low purchasing power that must not be an obstacle to donate the same amount as some with a higher purchasing power. And, generally, the quantities are quite generous. Besides, according to what a friend who has lived in China for a long time told me, in some weddings is registered the person and the amount donated and read it aloud. Something that to me is unacceptable. I didn’t see this, which doesn’t mean that it didn’t happened. Ah! Because of being foreigner I was justified about the money, I bought a bottle of wine which tag stated, “Spanish product”… ok, fine.

After the “gifts” there takes place the banquet. Depending in the family status and purchasing power, can be more sumptuous and expensive or more modest and cheap., like everywhere. The wedding I assisted to there was a girl dressed as a princess who was leading all the ruckus. She welcomed guests, projected a video, said when to take out the cake, etc. So let’s say she had a bride’s maid function.

The bride traditionally has a red dress, but now more and more couples want to have a ‘western style’ clothes, so the dress is white. Guests wear casual clothes. And it’s not a casual elegance – they come straight from work, home…

Honestly, everything was quite simple. Dinner and alcohol for 2-3h approx. and that’s all. Cake, plastic fake. Maybe a toast with the newlyweds and.. that’s pretty much it. It was, no doubt, the most dull wedding I’ve ever been to. But still, an experience that now I’m telling to you.

/translation: Javi

……………………………………………………………………………..

Wesele

Kiedy zaproszono mnie na chińskie wesele miałem, prawdę mówiąc, duże oczekiwania. Myślałem, że zobaczę coś szokującego. Po wszystkim co już widziałem sądziłem, że ślub będzie czymś, co może mnie jeszcze zaskoczyć. Kolega z drużyny piłkarskiej się żenił i po treningu wręczył nam zaproszenia: złote litery na czerwonym tle. Przy okazji wspomnę, że czerwony kolor symbolizuje szczęście, powodzenie, postęp i piękno, czyli ogólnie dobre rzeczy. W czasie wesel czy świąt ludzie przyozdabiają ulice czerwonym kolorem, by przyciągnąć szczęście.

Banquet

Chiny to laickie państwo, choć możemy znaleźć przedstawicieli różnych kultur i wierzeń religijnych. Co za tym idzie, podczas wesela nie praktykuje się obrzędów religijnych a tylko uroczystość z rodziną i znajomymi. I to właśnie w tym punkcie oczekiwałem zobaczyć rzeczy, tradycje które mogły wywrzeć na mnie wrażenie od strony kulturowej. Szczerze powiedziawszy mógłbym wymienić kilka różnic. Na przykład para młoda przyjeżdża pierwsza na miejsce bankietu i wita wszystkich w bramie. Ci składają życzenia i wręczają Młodym kopertę z pieniędzmi. Koperta jest, oczywiście, czerwona. Suma jest zwykle wcześniej ustalona i tu pojawia się problem klasowy. Mam tu na myśli, że dla mniej zamożnych gości problemem musi być dorównanie do bogatszych. I generalnie sumy są dość hojne. Poza tym, jak powiedział mi kolega żyjący długo w Chinach, na niektórych weselach zapisuje się osobę i sumę i na głos odczytuje. Dla mnie jest to nie do zaakceptowania. Nie widziałem tego, ale to nie znaczy, że tak się nie zdarza. A! Jako obcokrajowiec byłem niejako zwolniony z obowiązku podarowania pieniędzy, kupiłem więc butelkę wina z „Spanish product” na etykiecie i to załatwiło sprawę.

Po “prezentach” czas na bankiet. W zależności od rodziny ich zdolności majątkowej może być bardziej wystawnie i drogo lub skromniej i prościej, jak wszędzie. Na weselu, w którym uczestniczyłem była dziewczyna wystylizowana na księżniczkę, która zarządzała wszystkim: witała gości, włączyła specjalnie przygotowany film video, zasygnalizowała kiedy wnieść tort, itd. Czyli miała mniej więcej funkcję świadkowej.

Panna młoda tradycyjnie ubrana jest w czerwona suknię, ale dziś coraz więcej par chce mieś ślub w “zachodnim” stylu, więc suknia jest biała. Goście ubrani są normalnie. Nawet nie trochę elegancko – przychodzą prosto z pracy lub z domu…

Szczerze mówiąc wszystko było dość proste. Obiad i alkohol przez ok. 2-3h i to wszystko. Ciasto – plastikowe. Może toast z Nowożeńcami i…w sumie było by na tyle. Było to bez wątpienia najnudniejsze wesele na jakim byłem. Ale i zawsze nowe doświadczenie, o którym mogę opowiedzieć.

/tłum. DM

…………………………………………………………………….

Boda china

Cuando me invitaron a una boda china la verdad que tenia grandes expectativas. Creia que iba a ver algo que me iba a impactar muchisimo. Tras todas las cosas que ya habia visto, creia q yeuna boda seria algo que todavia podia sorprenderme. Un companero de equipo se casaba y tras finalizar el entrenamiento nos dio a cada uno una invitacion con fondo rojo y letras doradas. Por cierto, el color rojo simboliza la buena suerte, la animación, el progreso y la belleza, etc; es decir, todas las buenas cosas. En las bodas o durante las fiestas, la gente adorna las calles y las casas de color rojo, porque tienen la creencia de que este color les traerá buena suerte.

China es un pais mayoritariamente ateo, si bien podemos encontrar gente de diferentes culturas y creencias religiosas. Asi pues, no se celebran ritos religiosos sino simplemente un ceremonia con familiares y amigos. Pero es aqui donde yo esperaba ver cosas, tradiciones que me impresionaran desde un punto de vista cultural. La verdad es que si que aprecie algunas diferencias. Por ejemplo, los novios son los primeros en llegar al lugar donde se celebra el banquete, en este caso un hotel, y esperan a los invitados en la puerta. Estos, dan sus buenos deseos y un sobre con dinero. El sobre que se entrega tambien es de color rojo, faltaria mas. La cantidad suele ser acordada previamente y aqui surge el problema de clases. Me refiero a que si un invitado tienen un poder adquisitivo bajo ello no debe suponer impedimento alguno para donar la misma cantidad que aquel que dispone de mas capacidad economica. Y, generalmente, los cantidades suelen ser bastante generosas. Ademas, segun me ha contado una amiga que lleva muchos annos en China, en algunas bodas queda registrada la persona y la cantidad que ha donado. Algo para mi bastante inaceptable. Yo esto no lo vi, lo cual no significa no que ocurriera. Ah! Yo al ser extranjero y quedar diculpado con el dinero, compre mi botellita de vino cuya etiqueta rezaba, “producto espanol”… bueno, vale.

Tras los “regalos” llega el banquete. Tambien dependiendo del estatus y poder adquisitivo de la familia puede ser mas ostentoso y caro o mas modesto y barato, como en todos lados. En la boda a la que yo asisiti habia una chica vestida de “princesa” que dirigia todo el cotarro. Daba la bienvenida, proyectaba un video, decia cuando habia que sacar la tarta, etc.

La verdad que todo fue muy simple. Cena y alcohol durante 2-3 horas y adios muy buenas. La tarta, de plastico. Quizas un brindis con los novios y… poco mas. Fue, sin lugar a dudas, la boda mas sosa en la que he estado. Pero bueno, no deja de ser una experiencia que ahora os cuento.

/Javi

Wedding reception

Our friend's wedding photo session

Lao/Laos

Lao

So now time for the word about Lao. But before we start, let’s come back for the moment to Thailand. 

The border between those 2 countries we decided to cross on the north, in Huay Sai. After spending night in a borderline town, we needed to wake up early to cross the border. The view of the pink-coloured sunrise above the Mekong River, illuminating Laotian mountains was just incredible, And inviting. So accepting this invitation, we’ve crossed the border. It’s not more complicated than going over the river by a slowboat for 5 minutes. Than visa, money exchange, forms, forms, and more forms… After all this bureaucracy you can start 2-days-slowboat-trip to Luang Prabang. It could seem to be boring but 16 hours with the same people give you possibility (or no choice;)) to chat with co-travelers. We spent a good time with an English couple (->here is their travel blog: www.jamesandgeorgiastravels.blogspot.com), Chilean couple, group of retired French people, and 2 guys: Spanish and Cypriot with whom we’ve visited all Lao.

Luang Prabang is a picturesque lovely city. You can visit the nearby waterfalls or just enjoy walking through the night market, where all the families 9or sometimes only children) are selling to tourists their handmade local products. It’s worth to support them with 1 or 2 dollars.

Once being in Lao, there is no reason to visit the capital, Vientiane. There is nothing. We tried, going there by overnight bus... It was only worth to experience the travel itself, cause otherwise we wouldn’t wake up in the middle of the night thinking there is an earthquake or that we are falling down from the cliff, when in fact we’ve felt the Lao’s sandy roads condition, full of ruts, that the crazy drivers are speeding through.

Our theory is, when the speed, they fly over some of the ruts what paradoxically amortize the shakes.

On the way we saw the REAL Lao. Mountains, jungle, wooden-stilt houses. We’ve previewed the life of Lao people, happening slowly in front of their houses, what is caused by the weather conditions. We made our visit during the winter and it was 30’C.

On the south, there the Mekong River divides, next to the border with Cambodia, there are 4000 Islands waiting to be seen.

Beautiful landscape letting you decompress, chill out, relax. During the dry season (so in 6 months when it doesn’t rain) Mekong’s water level is lower and uncover touristy 4000 Islands (in fact sometimes there are only bushes bulging from the water but the description is beautiful, isn’t it?;)), including 3 of them offering some services.

You can find something more “luxurious”, “standard” or something for poor backpackers like us. If you will be satisfied with a basic (bed, mosquito net, socket, 2$per person) wooden bungalow built on the riverside with a hammock on the balcony from the sunrise side, the owner serving the best food in the world with an honest  smile on her face you will be in heaven.

The island is full of little restaurants, palm trees and lovely paths.

Life goes slowly and lazy. In this relaxing paradise (against all the restricted laws in Asia) in restaurants they serve “green menu”. Everything is organic and planted on the Island. There are police patrols but as they told us: ‘if you are cool, they are cool’.

On Don Det luck of showers (big bucket with water), hot water and the danger of malaria are not noticeable. Life goes as slowly as the Mekong River.

We would like to spend in Lao some more time. It’s so charming and doesn’t feel like third world country. We still haven’t seen the National Parks, we didn’t walk through the mountains, trek in the jungle and have a crazy tubbing party with all the drunk tourists in Vang Vieng. We’ll be back.

/Trans.: DM/

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Laos

No to teraz słowo o Laosie. Ale zanim zaczniemy, powróćmy jeszcze na moment do Tajlandii.

Granice między tymi dwoma państwami przekraczaliśmy na północy, w Huay Sai. Po spędzeniu nocy w przygranicznym miasteczku musieliśmy obudzić się wcześnie rano, by przekroczyć granicę. Widok słońca wschodzącego na różowo nad Mekongiem, oświetlającego góry Laosu po drugiej stronie jest niesamowity. I zaprasza. Tak więc przyjąwszy zaproszenie przekroczyliśmy granicę. Nie wygląda to bardziej skomplikowanie niż przepłynięcie łodzią rzeki, trwające 5 minut. Potem wizy, wymiana pieniędzy, papiery, papierki, papiereczki… 

Po tej całej biurokracji można rozpocząć 2-dniową podróż wzdłuż rzeki to Luang Prabang. Mogłoby się to wydawać nudne ale 16 godzin przebywania z tymi samymi ludźmi pozwala (lub zmusza;)) do rozmowy z współpodróżującymi.  Poznaliśmy miłą parę Anglików (->tu jest link do ich bloga podróżniczego: www.jamesandgeorgiastravels.blogspot.com), Chilijczyków, grupę sympatycznych emerytowanych Francuzów oraz Hiszpana i Cypryjczyka, z którymi zwiedziliśmy cały Laos.

Luang Prabang to malowniczo położone urocze miasteczko. Można tam zwiedzić okoliczne wodospady lub cieszyć się samym miasteczkiem wraz z jego nocnym targiem, gdzie całe rodziny (lub tylko dzieci) sprzedają turystom ręcznie wykonane lokalne wyroby. Warto ich wspomóc wydając dolara lub dwa.

Będąc w Laosie nie warto fatygować się do jego stolicy, Wientianu. Nic tam nie ma. My spróbowaliśmy, przebijając się tam całonocnym autobusem, ale nie było warto. Może warto było jedynie doświadczyć samej podróży, bo inaczej nie obudzilibyśmy się  w środku nocy przekonani, ż e jest trzęsienie ziemi lub, że spadamy z urwiska, podczas gdy zwyczajnie ‘poczuliśmy’ kondycję laotańskich piaskowych dróg pełnych gigantycznych kolein, przez które pędza szaleni kierowcy. Nasza teoria jest taka, że pędząc starają się niejako przelecieć nad częścią dziur co paradoksalnie amortyzuje jazdę.

Warto za to wybrać się na południe. Po drodze zobaczyliśmy ten „Prawdziwy” Laos. Góry, dżunglę, domy zbudowane na drewnianych palach, podejrzeliśmy życie Laotańczyków dziejące się na zewnątrz ich domów, na co pozwala pogoda. My zawitaliśmy tam zimą i było 30 stopni.

Na południu, u rozwidlenia Mekongu, przy granicy z Kambodżą, czeka 4000 Wysp. Piękna kraina pozwalająca się oderwać od rzeczywistości, zrelaksować, wyluzować. W czasie pory suchej 9czyli jesienno-zimowego półrocza kiedy nie pada) Mekong obniża poziom wód i ujawnia tysiące małych wysepek (choć czasem to zwykłe krzaki wystające z wody, ale opis brzmi pięknie, prawda?;), z których 3 świadczą swoje usługi turystom. Znajdzie się coś bardziej „Lux”, coś „standardowego” a także coś dla backpacker’skich biedaków, czyli nas.

Jeśli zadowolisz się podstawowym (czyt. łóżko, moskitiera, kontakt, 2$ za osobę) domkiem zbudowanym u brzegu rzeki, z hamakiem na balkonie od strony wschodu słońca, właścicielką serwującą najlepsze jedzenie na świecie ze szczerym uśmiechem na twarzy, to będziesz wniebowzięty.

Wyspa jest pełna palm, małych restauracyjek i uroczych ścieżek.

Życie płynie powoli i leniwie. Relaksująco na tyle, że (mimo surowych restrykcji prawnych w całej Azji) restauracje serwują ‘zielone menu”. Wszystkie rośliny są organiczne i uprawiane na wyspie. Są tam patrole policji, ale jak nam powiedziano: „jeżeli ty jesteś cool, to i oni są cool”.

Na Don Det nie przeszkadza brak pryszniców (woda w wielkiej beczce plus nabierak), ciepłej wody i zagrożenie malarią. Życie płynie wolno jak wody Mekongu.

Chcielibyśmy w Laosie spędzić więcej czasu i na pewno wrócimy. Jest tak czarujący, że zapomina się, że to kraj 3go świata.  Nie widzieliśmy jeszcze Parków Narodowych, nie chodziliśmy po górach, nie zaliczyliśmy wypraw do dżungli ani szalonych imprez z pontonami i reszta pijanych turystów w Vang Vieng. Wrócimy.

/DM/

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Laos

Ahora dedicaremos unas palabras a Laos. 

Pero antes de comenzar, volvamos por un momento a Tailandia.

Decidimos cruzar la frontera entre estos dos países por el norte, en Huay Sai. Tras pasar la noche en la ciudad fronteriza, necesitábamos levantarnos temprano para cruzar la frontera. La vista del amanecer rosado sobre el río Mekong, iluminando las montañas laosianas, fue increíble y tentador. Así que aceptamos la invitación y cruzamos la frontera. Se trata solo de cruzar el río en una barca. Después visado, cambio de divisa, formularios y más formularios... Tras todo el papeleo ya puedes empezar tu travesía de dos días en ‘slowboat’ (barca lenta, porque hay otra que hace el mismo trayecto en la mitad de tiempo) hacia Luang Prabang.

Podría parecer aburrido pero 16 horas con la misma gente te ofrece la posibilidad (no hay tampoco elección) de hablar con tus compañeros de viaje. Pasamos buenos ratos con una pareja inglesa (aquí os dejamos su blog: www.jamesandgeorgiatravels.blogspot.com), una pareja chilena, un grupo de franceses jubilados, y dos chicos: un español y un chipriota con quienes visitamos Laos.

Luang Prabang es una ciudad pintoresca y agradable. Puedes visitar las cataratas o disfrutar de un paseo por el Mercado nocuturno, donde las familias (o aveces tan solo los niños) venden sus productos locales hechos a manos a los turistas. Vale la pena darles una ayuda contribuyen con uno o dos dólares.

Una vez en Laos, no hay razón por la que no visitar su capital, Vientiane. No hay nada. Lo intentamos, le dimos una oportunidad y fuimos allí en un autboús nocturno. Solo valió la pen la experiencia del viaje en sí mismo. Porque de otra manera no nos hubiéramos despertado en medio de la noche con la sensación de que hbaía un terremoto o de que estábamos despeñándonos por un acantilado cuando, de hecho, tan ‘solo’ estábamos experimentando la carretera arenosa, llena de baches, por las que los conductores iban a toda castaña. Nuestra teoría es que cuando corren, lo hacen para volar cual coche de rally sobre los baches .

Durante en trayecto vimos el verdadero Laos. Montañas, jungla, casas sobre pilotes de madera. Un rápido vistazo al ritmo de vida de los laosianos, pasando despacio junto a sus casas debido a las conidiciones climáticas que durante el invierno rondan los 30 grados.

En el sur donde el Mekong se divide juanto a la frontera con Camboya, nos encontramos con las 4000 islas que esperan que las visitemos. Preciosos paisajes que te permiten relajarte y descansar.

 Durante la época seca, esto es medio año durante el que no llueve, el nivel del agua del río es más bajo y nos descubre las 4000 islas, si bien muchas de ellas son matas que sobresalen del agua, y de las cuales 3 de ellas ofrecen algunos servicios a los turistas.

Puedes encontrar algunas con estándares más altos o algo más para mochileros como nosotros. Si eres deleitado con un bungalow básico de madera (cama, mosquitera, enchufe, 2$ por cabeza) construido sobre el río con blacón y hamaca por el lado de la salida del sol, el/la dueño/a te cocinará la mejor comida local con una sonrisa, entonces te sentirás como en el paraíso.

La isla está llena  de pequeños restaurantes, palmeras y bonitos senderos.

La vida va despacio y es apacible. En este relajante paraíso y en contra de todas las medidas restrictivas de Asia, en los restaurantes puedes pedir el “green menu” (ya tú sabes). Todo es organico y plantado en la isla. Hay patrullas policiales pero como ellos dicen: “si vas de buen rollo, ellos también de buen rollo”.

 Don Det, así se llama la isla donde estuvimos, carece de duchas (grandes cubos de agua, eso sí), de agua caliente y el peligro de malaria no parece tal.

Nos hubiera gustado haber pasado algo más de tiempo en Laos. Es realmente un país encantador que no parece del tercer mundo. Todavía no hemos visto sus Paruqes Nacionales, caminado a través de sus montañas, hecho excursiones por sus junglas ni tampoco ‘tubing’ con todos los turistas borrachos en Vang Vieng. Volveremos  
/J/
 
 

 

 

Thailand / Tajlandia / Tailandia

Thailand

It is a country that made a positive impression on us since the very first moment. Just like China when we arrived, is a place in the world that match our description of this what we call exotic. Not just because of the rareness but also the statues that decore its cities and town, as because of its gastronomy and its people.

Talking about decoration, in Thailand there is a thing that really attracts the attention of the visitor. We mean the images of the King, mostly, and also of the Queen and the Prince, that appear in any corner of every city and town. Those images go with a golden colour, we guess is a symbol of royalty. We asked the local people if that veneration to their King, Queen and Prince matches the reality or it’s just insisted upon them. They answered us that they are highly loved and respected among the Thai people.

As for the food, is more our style. You can choose between spicy and not spicy (D feels more for spicy than I do) and the flavours are quite new but very intensive. We were delighted because in the region of China where we live the food is basically boiled and without spices. It is, however, true that they also eat fried and grilled but they try to avoid it if possible because is not the best of the diet, or so they say. Eating at local bars always will be cheaper than the typical western restaurant where maybe you feel more identified with the tastes, but in that case you better stay at home, right? Ah! Here they don’t eat dog nor cat, but you can find many street peddlers who sell any kind of bugs. We tried the scorpion, but the variety is wide. From earthworms, to cockroaches, crickets…

People generally is very sympathic, although of course they have them all everywhere. We were in contact with locals, among other things, because –and I don’t want to make free ad although I recommend it- we make us of the website www.couchsurfing.com. For those who don’t know what is about, is a website where you find people that can host you at their places in exchange of… nothing J But of course, the reasonable and good thing about it is that ease you meeting better (because every user has its profile) the people that offer you accommodation. And if besides they’re locals (you can also find people from other countries who are living there) they’ll know better the culture, they’ll take you to not so well known places but anyway worth a visit, etc. So, these nice locals took us to markets, local restaurants and we went for parties aswell. And yeah, there are ladyboys and prostitutes in the streets totally integrated and visible among people. And is also true that the sex tourism is not just a stereotype, of course I don’t mean I checked it for myself ^^

Thailiand is a vary country with a wide. From mayor cities like Bangkok, its capital, to mountain areas like Chang Mai and delightful island more or less touristy like Koh Samed, where we stayed at the end of our trip.

/translation: Javi/

…………………………………………………………………………………….

Tajlandia

Już pierwsze wrażenie w tym kraju było pozytywne. Zupełnie jak Chiny to miejsce, które idealnie wpasowuje się w definicję ‘egzotyczności’. Nie tylko przez swoją inność ale i posągi zdobiące małe i mniejsze miasta, jedzenie i ludzi.

Mówiąc o dekoracji miasta w Tajlandii jest cos co rzeczywiście przyciąga uwagę odwiedzających. Chodzi tu o wizerunek króla, jak i królowej i księcia, które znajdują się na każdym rogu każdego miasta i wsi. Wszystkie opatrzone złotym, jak się domyślamy królewskim kolorem. Spytalismy Tajów czy tego rodzaju kult rodziny królewskiej ma odbicie w rzeczywistości czy został wykreowany przez samego króla. Odpowiedziano nam, że rodzina królewska jest naprawdę kochana i szanowana w państwie.

Jedzenie jest w naszym stylu. Można wybrać pomiędzy ostrym i łagodnym (D zdecydowanie bardziej lubi pikantne niż J) a smaki są dla nas nowe, intensywne. Byliśmy wniebowzięci, bo w regionie w którym mieszkamy w Chinach jedzenie jest głównie gotowane i niedoprawione (co prawda jedzą też smażone i grillowane potrawy, ale starają się ich unikać, bo to -jak mówią – niezdrowe).

Jedzenie w lokalnych barach jest zawsze tańsze niż w ‘zachodnich’ restauracjach, gdzie być może smaki będą ci bliższe, ale żeby jeść to samo chyba lepiej zostać w domu, prawda?

A! Nie jedzą też psów ani kotów, ale za to na ulicy można spotkać mnóstwo stoisk z prażonymi owadami. My spróbowaliśmy skorpiona, ale jest w czym wybierać: od robali poprzez karaluchy Az do koników polnych czy pszczół.

Ludzie generalnie są bardzo sympatyczni. Mieliśmy kontakt z” lokalsami” dzięki – i tu czas na bezpłatną reklamę – portal www.couchsurfing.com. Dla niepoinformowanych: to strona poprzez która możesz spać u kogoś „na kanapie” w zamian za…nicJ Każdy ma swój profil, co pozwala poznać troszeczkę osobę, która udzieli ci noclegu. I jeżeli nocujesz u miejscowych (oczywiście opcje wyszukiwania pozwalają na znalezienie obcokrajowców) to to właśnie oni znają lokalna kulturę najlepiej, zabiorą cię do mniej znanych a wartych zobaczenia miejsc. My widzieliśmy lokalne tajskie targowiska, restauracyjki i zaliczyliśmy tez imprezę.

I tak, widzieliśmy tez prostytutki i transwestytów, idealnie wkomponowanych w otoczenie miasta acz widocznych. To prawda, że seks turystyka nie jest jedynie stereotypem, choć nie sprawdzaliśmy tego osobiście.

Tajlandia to bardzo zróżnicowany kraj. Od wielkich aglomeracji jak stolica – Bangkok – poprzez regiony górzyste z Chiang Mai aż do rajskich wysp, również mniej turystycznych, jak Koh Samed gdzie wylądowaliśmy pod koniec naszej podrózy.

/tłum. DM/

......................................................................................................................................

Tailandia

Este país nos impresionó positivamente desde el primer momento. Al igual que China cuando llegamos, es un lugar del mundo al que consideramos desde nuestro puntos de vista exótico. Ya no solo por la rareza de la vegeteación sino también por las estatuas que decoran sus ciudades y pueblos, así como por su gastronomia y su gente.

Hablando de decoración, en Tailandia hay una cosa que ciertamente llama la atención del visitante. Nos referimos a las imágenes del rey, en gran medida, y también de la reina y el príncipe que aparecen en cualquier rincón de todas las ciudades y pueblos. Dichas imágenes van acompañadas de un color dorado, entendemos como símbolo de realeza.  Preguntamos a los locales si la veneración a su rey, reina y principe se corresponden con la realidad o si es simplemente algo impuesto por ellos mismos. Nos respondieron que son muy queridos y respetados por el pueblo tailandés.

En cuanto a la comida, a nuestro parecer mucho más de nuestro estilo. Puedes elegir entre picante y no picante (ellas es más de lo primero y yo de lo segundo) y los sabores son realmente nuevos pero muy intensos. Se agradece pues en la region de China donde nos encontramos la cocina se basa en hervido. Es cierto que también comen frito, o la parrilla, por ejemplo, pero intenanto evitarlo en la medida de lo posible ya que no es la mejor de las dietas, según dicen. Comer en los bares locales siempre resultará mas barato que ir al típico restaurante ‘western’ donde quizás te identifiques más con los sabores, pero para eso mejor te quedas comiendo en casa, no? Ah! Y aquí no comen perro ni gato, pero por las calles hay muchos vendedores ambulantes de cualquier tipo de ‘bichos’. Nostros probamos el escorpión, por ejemplo, pero la variedad va desde gusanos, a cucarachas, grillos…

La gente en general es muy simpática, aunque claro podemos encontrar de todo como en todos los lados. Nosotros estuvimos en contacto con locales, entre otras cosas, porque –y no quiero hacer publicidad gratis aunque lo recomiendo- hicimos uso de la web www.couchsurfing.com. Para los que no sepáis de que va la cosa decir que se trata de una web donde puedes quedarte en casa de alguien a dormer a cambio deee… nada :) Aunque claro, lo lógico y bueno de esta página es que te permite conocer mejor (porque cada usuario tiene un perfil) a la personas que te ofrecen este alojamiento. Y si además son locales (también puedes buscar a gente de otros países/ciudades distintos de donde tu te dirijas) pues sabrán mas de la cultura de lugar, te llevarán a lugares no tan conocidos pero igualmente que merezcan la pena visitar, etc. Así pues, nos llevaron a mercados, muy populares por cierto, restaurants locales y de fiesta también. Y sí, hay travestis y prostitutas en las calle totalmente integrad@s y visibles entre la gente. Y no es menos cierto que el turismo sexual no es para nada un estereotipo, no lo digo por mí que quede claro ^^

Tailandia es un país con mucha diversidad. Desde las grandes urbes como Bangkok, su capital, a zonas de montaña como Chang Mai e islas pradisíacas más o menos turísticas como Koh Samed, donde estuvimos al final de nuestro viaje.

/Javi/