Cambodia
To create a full description of our
trip out of China we need to write also about Cambodia. We’ve spent there only
3,5 days because of few reasons.
After crossing the lao-cambodian
border we were planning to get to the closest city, Stung Trang (so bigger
village with an honor to be marked on the map) and from there we wanted to
reach Siem Reap hitch-hiking. We got there much later than we’ve planned
because of non-sense waiting on the border and more waiting until they located
us into the bus. Moreover, the village happened to be a real VILLAGE (poor
people, dogs, rubbish, made-of-some-wooden-pieces-houses, road’s dust and
children screaming “hello!”), where maybe 10 cars in an hour were passing
through the national road, what made catching a ride almost impossible.
Certainly, when there is a white
tourist standing on the road without any reason there appear a bunch of
“helpers” – men running guesthouses, transportation companies or just knowing
someone who has one and they will offer their services with a ‘proper European’
price, of course… They lie a lot, so shouldn’t be trusted. E.g. saying that
from their city there is no more busses to your direction today, for following
day everything is already booked, so you don’t have any other choice as taking
their offer.
Finally we’ve managed to catch a
ride though for a colossal 5$ fee and we got to Kratie by bus filled with
celebrating New Year Chinese people. From there, after spending night in a
hotel for 3$ per person and being cheated by a men changing currencies for 10$,
in the morning we set off to Siem Reap.
Now Cambodian transportation
deserves it’s moment. Transportation companies offer mini-bus journey to the most touristy places, customizing prices according to traveler’s
nationality and bargain skills. What’s more, they propose different standards:
local (slow cheap bus), normal (for tourists) and VIP (for richer tourists).
But in the matter of fact there is no reason to overpay cause after 100km we
will be re-located from VIP bus to the older one (like our American friends)
where we’ll meet tourists from all the ‘categories’. We - after such change –
were put to overloaded 12-people van in 16 people and a rooster. Yes, there was
a cock travelling with us and on every road’s rut we could here his terrifying‘cock-a-doodle-doooooo!’. He could do it quite often cause the main road
is in a terrible condition. More ruts than in Laos and even crazier drivers.
And by this way you go through
Cambodian villages, fields or a big ‘nothing’ (it’s a not a field, not a
mellow and it least until horizon line).
The transport is such a absurd that
cannot even make you nervous. Just laugh all the time, with eyes wide open.
Siem Reap is a bigger village which
developed thanks to tourists visiting Angkor Archeological Area. There is a
complex of temples built between 9th and 13th century and forgotten
after one of the wars when Khmer king was pushed to leave the city. And so,
abandoned and forgotten for more than 600 years it connected with a jungle.
Monumental buildings had been
discovered in ’80 and very fast it became a main tourist attraction in the
area, appreciated by UNESCO. We mean Ta Phnom – temple covered with giant trees roots, known for some of you from
the Tomb Rider movie. To visit the whole complex you can rent a bike for 1$ per
day. It’s located 6km from the city centre and the entrance fee is 20euro.
We don’t need to add that the
buildings are incredible. Something different from what we can see in Europe
and definitely a must-see in Southeast Asia.
During our visit we haven’t seen a
lot in Cambodia, we’ve skipped the capital, Phnom Penh and the coast. It was
caused by slow transportation and lack of time.
We met on the way people who fell in
love with this country. Unfortunately, we are not one of those. Mainly local
people and their will of squeezing us from every single dollar are reasons of
that. Nevertheless, we don’t want to make prejudgements about Khmers, cause we
were there too short and we think that all the people are different.
Definitely a big upside of Cambodia
is (for tourists, not for the locals) it’s non-commercialization and only a
slight westernization.
………
Let’s admit sincerely that going to the
third world countries (nicely called now ‘developing countries’) is going to
make a ‘poverty tourism’, as we call it. (Un)consciously we want to see the
dirt, poor people, the dust, children playing in mod and underfed animals and
comment on with a short ‘Oh, god…’ or nodding.
Why? Maybe just to feel better?
Maybe to help? To see a ‘raw’ world? Every traveler has his own reasons.
In those countries you can fall in
love with something else than a luxurious hotels, art galleries, museums or
crazy parties. The local people, their culture and cuisine are fascinating.
And there are a lot of fascinated
people, as we can see in the annual visitors’ statistics in India, Latin
America, Southeast Asia and Africa.
During those trips you learn to
appreciate what you have. We appreciate that in Europe you won’t get infected
with malaria by drinking a sink water. And we groove on our bathroom.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kambodża
Żeby
stworzyć pełną relację z naszego wypadu poza Chiny trzeba jeszcze napisać o
Kambodży. Spędziliśmy tam zaledwie 3,5 dnia z kilku powodów.
Po
przekroczeniu granicy laotańsko-kambodżańskiej chcieliśmy dotrzeć do
najbliższej „większej” miejscowości, Stung Trang, (czyli wioski, która
zaszczycona została zaznaczeniem na mapie) i stamtąd zamierzaliśmy dostać się
stopem do Siem Reap. Dotarliśmy tam jednak znacznie później niż planowaliśmy
przez bezsensowne czekanie na granicy przez całą wieczność a potem znów oczekiwanie aż nas załadują do
odpowiedniego autobusu. Co więcej po dotarciu do wioski okazało się, że to
wioska przez duże „W” (biedni ludzie, śmieci, sklecone z kawałków drewna domy,
kurz z drogi osiadający wszędzie i krzyczące „hello!” kambodżańskie dzieci) to
przez główną drogę przejeżdża tam ok. 10ciu samochodów na godzinę przez co
złapanie okazji graniczyło z cudem.
Oczywiście,
gdy biały turysta stoi na drodze zaraz otacza go cały wianuszek „chcących
pomóc” – mężczyzn, którzy mają swoje pokoje gościnne, swoją firmę przewozową
lub znają kogoś, kto ma i oferują swoje usługi, oczywiście po odpowiednio
„zeuropeizowanej” cenie. Naganiaczom nie należy ufać, bo kłamią na potęgę.
Mówią, że z danej miejscowości nie odjeżdża dziś już żaden autobus a na jutro
już wszystko zabukowane i nie ma innego wyjścia jak tylko skorzystanie z ich
usług.
Udało
się nam jednak złapać stopa i za kolosalną opłatę 5$ od osoby dojechaliśmy
vanem wypełnionym chińczykami celebrującymi nowy Chiński Rok do Kratie.
Stamtąd,
po spędzeniu nocy w hotelu za 3$ od osoby i zostaniu oszukanymi przez
okolicznego cinkciarza na 10 dolarów, ruszyliśmy do Siem Reap.
I w tym miejscu na chwilę uwagi zasługuje
kambodżański transport. Firmy przewozowe oferują podróż do najbardziej
turystycznych miejsc dostosowując ceny do narodowości i umiejętności targowania
się turysty. Do tego oferuje się różne standardy podróży: lokalny (tani, stary
autobus), normalny (autokar turystyczny lub 12osobowy minibus) i tzw. VIP
(bardziej luksusowy mini bus, z założenia jadący szybciej i klimatyzowany).
Okazuje się jednak, że nie warto przepłacać, bo czy wybierzemy „normalną” opcję
czy „VIP” po ok. 100km kierowca każe nam zmienić autobus, gdzie spotykają się
wszyscy z różnych „klas”. My po takiej zamianie (uprzednio wybierając opcję
standardową) jechaliśmy przeładowanym 12osobowym mini busem w 16 osób plus
kogut. Tak, jechał z nami i na każdym wyboju wydawał z siebie pełne obawy
„kukurykuuuu!”.
Miał
ku temu okazję dość często, bo główna droga jest w fatalnej kondycji. Jeszcze
większe koleiny niż w Laosie i jeszcze bardziej szaleni kierowcy. I tą właśnie
drogą przemierzaliśmy wioski, pola i wielkie „nic” (ni to łąka, ni to pole,
pustka ciągnąca się po horyzont).
Warunki
transportu są na tyle absurdalne, że nawet się nie denerwowaliśmy a śmialiśmy
przez cały czas, otwierając coraz to szerzej oczy.
Siem
Reap to generalnie większa wioska, która rozkwitła dzięki turystom
odwiedzającym Park archeologiczny Angkor.
Na
powierzchni 60km2 znajduje się kompleks świątyń zbudowanych w IX-XIII wieku i
zapomniany, kiedy to po jednej z wojen przywódca Khmerów zamuszony był opuścić
miasto. I tak wyludnione i zapomniane na ponad 600lat zarosło dżunglą. Odkryte
ponownie w latach ’80 XX wieku szybko stało się atrakcją turystyczną docenioną
przez UNESCO. Chodzi tu głównie o Ta Phnom – świątynię okalaną korzeniami
gigantycznych drzew, którą niektórzy mogą kojarzyć z filmem Tomb Rider.
Żeby
zwiedzić świątynie można wynająć rower za 1$ dziennie. Angkor Wat znajduje się
6km od centrum miasta a 1dniowa wejściówka to koszt 20euro.
Nie
musimy chyba dodawać, że budynki są imponujące. Zupełnie inne niż te, które
widzimy w Europie. Jest to tez obowiązkowy punkt dla zwiedzających Azję
południowo-wschodnią.
W
czasie naszej wizyty, nie zwiedziliśmy w Kambodży wiele, pominęliśmy np.
stolicę. Phnom Penh i wybrzeże. Spowodowane to było zbyt wolnym transportem i
brakiem czasu.
Spotkaliśmy
na naszej drodze osoby zakochane w tym kraju. My do nich, niestety, nie
należymy. Wpłynęli na to głównie tubylcy i ich chęć wyciśnięcia turysty z
każdego dolara. „Bo są biedni”, powiecie. Widzieliśmy biednych w Laosie i nikt
tam nie zawyżał dla nas cen i nie próbował nas oszukać. Nie chcemy osądzać
Khmerów, bo byliśmy w ich kraju zbyt krótko a poza tym traktujemy ludzi indywidualnie.
Zdecydowanym
atutem Kambodży(dla turysty, nie dla lokalnej ludności, jak się domyślamy) jest
to, że nie została jeszcze skomercjalizowana i „zadeptana” przez Zachód.
………
Przyznajmy
szczerze, że wybierając się do krajów 3go świata (nazywanych dziś ładnie
„krajami rozwijającymi się”) jedziemy uprawiać „turystykę biedy”, jak to
nazywamy. (Pod)świadomie chcemy zobaczyć biedę, kurz, brud, syf i ubóstwo,
dzieci bawiące się w błocie i niedokarmione zwierzęta i komentować to wszystko
krótkim „O, Jezu…” lub kiwaniem głową.
Dlaczego?
Może
po to, żeby poczuć się lepiej? Żeby pomóc? Żeby zobaczyć świat „surowy”?
Każdy
wybierając się tam ma swoje pobudki.
W
tych krajach można zakochać się w czymś innym niż luksusowe hotele, galerie i
muzea czy szalone imprezy. Fascynuje okoliczna ludność, jej zwyczaje, kuchnia,
inność.
A
zafascynowanych jest wiele, patrząc na to ile osób rocznie odwiedza Indię,
Amerykę Łacińską, Azję południowo-wschodnią czy Afrykę.
W
czasie takich podróży uczymy się tez doceniać to, co mamy. My doceniliśmy, że
pijąc wodę z kranu w Europie nie możemy zarazić się malarią. I
bardziej doceniamy naszą łazienkę.
/DM
...................................................................................................................................
Camboya
Para hacer una descripción completa de nuestro viaje terminaremos
con Camboya. Estuvimos allí
no más de 3,5 días por varias razones.
Tras cruzar la frontera de Laos con
Camboya pensamos en llegar a la ciudad mas cercana, Stung Trang y desde ahí queríamos hacer autoestop hasta Siem Reap.
Llegamos allí mucho más tarde de lo previsto por una
espera sin sentido y más aún por la espera hasta que nos pusieron en el autobús. Ademas, la aldea resultó ser una auténtica aldea (gente pobre, perros, basura,
casas hechas de madera, carreteras de barro y polvo, y niños chillando ”hello”), por donde quizá pasaban 10 coches por la carretera
nacional, lo que hizo el autoestop misión imposible.
Desde luego ocurre que, cuando hay un
turista blanco de pie en la carretera sin
motivo aparente salen de la nada un puñado de “samaritanos” – hombres que dirigen pensiones,
compañías de transporte, o
que simplemente conocen a alguien que tiene una y que te ofreceran sus
servicios con su correspondiente ‘precio europeo’, por supuesto...
Mienten mucho, así que no son de confianza. Por ejemplo, te
dicen que desde su ciudad no hay más
autobuses hoy hacia el destino para el cual te diriges. Y que para el día siguiente está todo reservado,así que no te queda otra mas que aceptar su
oferta.
Finalmente, nos las apañamos para pillar un transporte por la ‘colosal’ cifra de 5$ de tarifa y llegamos a Kratie
en un bus lleno de chinos que celebraban el nuevo año.Desde ahí, y tras previa noche en el hotel por 3$
por persona, y tras ser estafados 10$ por un hombre muy majo, partimos por la
manaña a Siem Reap.
Ahora el transporte de
Camboya merece mención de honor. Las compañías de transportes ofrecen excursiones
en minibus a los lugares mas turísticos, personalizando precios de acuerdo a la
nacionalidad del visitante y sus habilidades de regateo. Aun más, te proponen
diferentes estándares: local (autobus barato y local), normal (para turistas) y
VIP (turistas con pasta). Pero el hecho es que no existe razón alguna para
pagar de más porque tras 100 km. el
turista es reubicado en el más viejo y cutre (como nuestros amigos americanos)
donde uno se encontrará con gente de cualquiera de las categorías mencionadas.
A nostros, tras el cambio, nos pusieron en uno con capacidad para 12 personas,
16 más un gallo. Sí, un maravilloso gallo que nos acompañó y del que pudimos
disfrutar durante todo nuestro recorrido su espantoso cacareo.
Por el camino pasas por aldeas camboyanas,
huertos o por en medio de la nada donde solo se puede apreciar la línea del
horizonte.
El transporte es tan
absurdo que ni siquiera te puedes poner nervioso. Simplemente te ríes, y los ojos se te ponen como platos. Flipas,
que se dice, vaya.
Siem Reap es el lugar
que más se ha desarrollado gracias a la visita de los turistas al Área Arqueológica
de Angkor. Se trata de un complejo de templos construidos entre el siglo IX y
el XIII, y olvidados tras una de las guerras cuando el rey Khmer se vio obligado
a su exilio. Y durante 600 años este complejo fue olvidado y abandonado fusionándose
con la jungla.
Edificios monumentales fueron
descubiertos ya en los 80 y rápidamente se convirtió en el foco de atracción
turística del área, reconocida su grandiosidad por la UNESCO. Nos referimos a
Ta Phnom, templo cubierto por gigantes raices de árboles y conocido por muchos
por la película de Tom Raider. Para
visitar todo este complejo el visitatne puede alquilar un bicicleta por 1$/dia.
Se encuentra a 6 kilómetros del centro de la ciudad y la entrada cuesta 20$.
Entendemos que no hace
falta decir que los edificios y cada pedazo de roca son impresionantes. Algo
diferente a lo que podemos ver en Europa y definitivamente visitra obligatoria
en el sureste asiático.
Durante nuestra visita
no vimos mucho en Cambodia, nos saltamos la capital y la costa. Las causas? La
lentitud del transporte y la falta de tiempo.
Por el camino conocimos
a gente que estaban enamorado del pais. Nosotros no somos uno de ellos. Las
ganas de muchos locales de sacarte hasta el último dolar puede que sea la causa
principal de ello. De todas maneras, no queremos crear ningún tipo de
prejuicios sobre los Khmers, porque tampoco estuvimos el tiempo suficiente y
consideramos que cada persona es distinta.
Definitivamente un gran
ventaja de Camboya (para los turistas) es su no comercialización y una ligera
occidentalización.
.................
Admitámoslo. Ir a países
del tercer mundo es ir a hacer, lo que nosotros llamamos, “turismo de pobreza”.
(In)conscientemente uno quiere ver suciedad, gente pobre, niños jugando en el barro y animales
desnutridos y soltar un “Oh, jod...”
Por qué? Quizás para
sentirnos mejor? Para ayudar? Cada viajero tiene sus propias razones.
En estos países puedes
quedar prendado de algo diferente a hoteles lujosos, galerías de arte, museos o
fiestas locas. Los locales, su cultura y cocina son fascinantes. Y hay mucha gente fascinada por lo visto en las
estadísticas anuales de visitante en India, Latinoamérica, el sudeste asiático
y África.
Durante estos viajes
aprendes a apreciar lo que tienes. Nos
damos cuenta de que en Europa no te infectarás de malaria por el simple hecho
de beber agua del grifo, por poner un ejemplo.
/ Trad. Javi
 |
| Next to Lao-Cambodian border |
 |
| Lao-Cambodian border |
 |
| Angkor Wat |
 |
| Angkor Wat |
 |
| Chinese tourists visiting Angkor |
 |
| Cambodian noodles |
CHECK OUT OUR VIDEOS ON FACEBOOK!!!!
---->>> https://www.facebook.com/djmadeinchina
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz